No recuerdo quién, ni cuándo ni por qué se instituyó el Día de la Madre. Bueno, el por qué me lo imagino, para que los comerciantes hagan negocio. Hay que reconocer que la madre es la única institución que merece un día de atención al año; por eso les dedico esta poesía en mi idioma original, porque si se traduce no sería lo mismo y estoy seguro que la entenderéis perfectamente.
A LAS MADRES
Suave como o terciopelo
collíame a mín no colo
recordo, sendo pequeño,
e quentábame a cariña
cunha aperta, co alento;
e facíao todo o día
a cada instante ou momento
e parecíame que ardía
como a nai de calquera cría,
de felicidade e de contento.
Noto, oxe, quen é unha nai
porque lle saín de dentro.
¡E o pago que lle damos
en canto pasan dous días!
Porque ainda sendo unha cría
xa nos estamos revelando.
¡E a guerra lle formamos
pola roupa, ou pola comida!
Porque sen tregua, noite e día,
a vida lle complicamos.
Unha nai e unha nai,
é o cumio do tellado,
é a manta dunha cama
é o contido dun prato...
Unha nai, para o sue fillo,
da o seu propio bocado.
E o que teña unha nai,
aínda que sexa velliña,
se lle da un par de bicos,
quedaralle agradecida.
Da todo a cambio de nada
perdoa moy fácilmente,
e se a tedes na tumba,
levádea sempre presente.
Que unha nai é unha nai,
é o principio sen fin
é unha luz no xardín.
CONSTANTE
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Más información en http://www.irisfanclub.com